Singletasken is het nieuwe multitasken

Tien maanden geleden werd ik zelfstandig grafisch ontwerper en webdeveloper. Ontwerper én developer zijn is een vreemde combinatie hoor ik vaak, maar voor mij is het een logische puzzel. Een website is immers één van de dankbaarste media om een grafisch (en ja, converterend) concept uit te werken. Zo goed als alles zelf doen brengt veel werk met zich mee. Maar zoals in elk beroep maakt passie veel goed. Door jeugdig enthousiasme of simpelweg koppigheid geef ik mijn werk ook niet graag af aan anderen om erop verder te breien. Het is mijn kindje. Ik wil mijn klant door en door kennen om hem op het einde ook zelf te kunnen aanbieden waar hij in het eerste gesprek om vroeg. Als mensen vragen of dat makkelijk is heb ik altijd de neiging om te antwoorden: ‘Is makkelijk ook leuk dan?’ Ik wil niet pretenderen dat ik alles al weet over ondernemen, maar het heeft me al wel wat geleerd.

Hoewel deze eerste zinnen misschien anders doen vermoeden, wil ik niet neuten. Ik heb veel werk, en ik doe het heel graag. Als je weet dat ik nog geen échte kindjes heb, zou je als ouder waarschijnlijk ook snel de wenkbrauwen fronsen bij een oneindige lijst van taken waar pampers nog niet eens in voorkomen.

Geen reden tot klagen dus, maar toch ben ik snel gaan merken dat je — naast je
eigen koffiemeisje, poetsvrouw en secretaresse — niet ook nog eens je eigen
projectmanager kan zijn. Jezelf op de vingers tikken vergt heel wat discipline, dus je hebt een systeem nodig. Om te voorkomen dat je überhaupt op de vingers getikt zou moeten worden. Duidelijke regels voor jezelf en je klanten. Als het ware een handboekje met als titel ‘Dit is wat je van mij kan verwachten’. Dat mag je gerust letterlijk nemen. Omdat je maar 2 handen hebt, en omdat klanten denken dat je een zee van tijd hebt wanneer ze geen duidelijke omlijning hebben. Dat is iets wat ik pas na een tijd heb ingezien.

Het is niet omdat je kan connecten, dat je dat ook de hele tijd moet doen

Mijn vriend vroeg onlangs waarom ik niet gewoon mijn gsm eens afzette. Of de meldingen althans. Afzetten? Ik vond het een gekke maar goede vraag. Het is niet omdat je kan connecten, dat je dat ook de hele tijd moet doen. Ik kon mezelf toen ook echt gek voelen worden van mijn inbox. Vooral het schuldgevoel als ik een mail niet meteen beantwoordde knaagde aan me. Op de duur verdrààg je geen berichtmelding meer. Maar klanten kunnen natuurlijk alleen maar weten hoeveel tijd je hebt op welk moment wanneer jij het hen duidelijk vertelt, en zij moeten bereid zijn om dat timeframe te respecteren.

Het boek ‘Getting Things Done’ van David Allen helpt goed bij het opstellen van een systeem om een ‘to do lijst’ uit je hoofd te krijgen in plaats van hem erin te laten zitten, waar hij niks rendeert. Soms kan een boek van amper vijftien euro je geest weer gezond maken. Naast dit boek lezen en vooral gebruiken zou ik andere freelancers aanraden om minder beschikbaar te zijn. Hoe ironisch het ook lijkt. Een goede klant brengt immers begrip op wanneer minder snel antwoorden je ontwerpen des te krachtiger en overtuigender maakt. Meer nog: klanten die snel resultaat willen, of sneller dan jij aankan, zijn echt niet de klanten waar je mee wil samenwerken. If you lie down with dogs, you get up with fleas. Soms kunnen er uitzonderingen zijn, als het project je na aan het hart ligt en de reden voor een nauwe deadline plausibel is. Of je kan een fee inlassen voor spoedinzet.

Disconnecten is voor mij de enige manier om topwerk af te kunnen leveren

Wanneer je pas begint als freelancer ben je blij met elke mail die je ontvangt. Zeker als je moet starten met nul klanten zoals ik deed. Je staat voortdurend ‘aan’, bent alert en hebt de neiging om overal ‘ja’ op te zeggen. Je wil echt iedereen blij maken. Bovendien had ik geleerd op mijn vorige job dat ik elke
mail onmiddelijk moest lezen. Ik moest op elk moment op elke vraag gericht kunnen antwoorden. En dat terwijl ik ondertussen een geweldig ontwerp probeerde te fabriceren. Ik dacht dat het aan mij lag wanneer ik verward was. Mijn motivatie verdriedubbelde zowat met zelfstandig worden, en dus ook mijn focus. Dat betekent ook dat het driedubbel keer zo lastig wordt om weer te focussen na een onderbreking van eender welke aard. Daarom is ‘disconnecten’ voor mij de enige manier om topwerk af te kunnen leveren.

Ik immiteerde een tijdlang mijn oude werkmethode. Eén die me aangeleerd was door de arbeidsmarkt. Nu investeer ik in de methode die voor mij het beste werkt. Natuurlijk wil ik wel voortdurend nieuwe klanten en opportuniteiten, maar als dat constant communiceren invloed heeft op mijn huidige werk zal dat mijn business allesbehalve goed doen. Bovendien heb ik ook geleerd dat mijn klanten als het ware een extensie zijn van mijn gemoedsrust. Als ik opgefokt ben, zal zich dat weerspiegelen in mijn werk of in mijn communicatie. En dat is echt wel het laatste wat ik wil!

Genoten van die artikel? Deel het met jouw netwerk!