Nadat ik de vraag of ik in Londen zou blijven, beantwoordde met mijn vechtlust, verbaasden het de mensen dat deze vechter niet alleen verder ging met onze plannen. Ja, de website staat nog online. Een holle ruïne waar schimmen van mogelijkheden in rond waden. Het doet nog een beetje pijn. Ik geloofde hard. Maar het is ok.
Zelf overwoog ik alleen verder gaan nooit als een optie. Pas nadat vrienden me hiernaar vroegen, werd het een bewuste keuze.
Jullie geloof in mijn talenten flatteerde. Danku. En ja. Op een zonnig moment van blakend zelfvertrouwen zou ik durven toegeven dat ik het zou kunnen. De afgelopen acht jaar werkte ik veel, graag en hard vanuit verschillende invalshoeken in de wondere wereld van communicatie. Doe ik het goed omdat ik het graag doe, of doe ik het graag omdat ik het goed doe. Hoe dan ook. Op een bepaald moment kan je kleine en grote successen niet meer toeschrijven aan toeval. Hé kijk, ik kan iets. Tof zeg!
“Maar ik kan dat toch niet alleen!”
“Je doet het nu toch al de hele tijd alleen.”
Dat is waar. Ik help graag. Iedereen. Projectjes!
Zo botste ik tijdens een shift in Ace Hotel op een van mijn helden, meneer Michelberger van het gelijknamige hotel in Berlijn. We raakten aan de praat. Toen ik om 3am thuis kwam, schreef ik wat inzichten en aanbevelingen uit en stuurden deze naar het emailadres op zijn naamkaartje dat ik kreeg. De volgende dag zag ik hem opnieuw in het hotel en hij was dol enthousiast. Dus ik werkte het een beetje verder uit. In ruil kreeg ik liters kokoswater met een aap op en een uitnodiging in Berlijn. Ook de vraag naar een factuur. Zou nooit bij me op zijn gekomen. Tegelijkertijd werkte ik na de shiften ook aan een informatie en branding plan voor Ace Hotel London. Zonder naamkaartje mailde ik de general manager dat ik een opdienster met wat ideeën was. Een week later presenteerde ik twee uur lang alles aan hem. Ook hij was enthousiast en vroeg me een functie te creëren en daar voor te solliciteren. Tom van Trendwolves vraagt me af en toe dingen en Eppo van Pukkelpop vroeg me laatst om zijn pijlen te evalueren. Zalig!
Dus in dit gesprek met de vriend die me erop wees dat ik eigenlijk al kei hard alleen aan het consulten was, kwam ik erachter dat perfectionisme en faalangst klootzakken zijn. Want ik doe mijn job zo graag. Dit samen met de stoute schoenen die Londen me gaf, bereik ik er zelfs succesjes mee. Maar het is een hobby. Geld komt niet eens in me op. Want allé, stel je voor dat ze je daarvoor gaan betalen. Dan zijn er verwachtingen. En kan ik dat wel? Ik zou dicht slaan zo op mijn eentje. Rondjes draaien. Nee. Dat eenmansbedrijf, dat is een hobby.
Naast de faalangst is het ook de oneindige leergierigheid. Als consultant geef je constant. Het komt allemaal uit jezelf. Of uit boeken, workshops, inspiratie om de hoek. Maar ik leer liever nog even van mensen waar ik naar op kijk. Ik voel me een spons die nog geen zin heeft uitgewrongen te worden.
Dus nee. Ik zet dit niet alleen verder. Het besef dat ik het misschien wel zou kunnen, helpt mij wel verder. Verder en verder…