Moenen Erbuer verhuisde kort na zijn studies aan Sint-Lukas Brussel naar New York waar hij als freelance interface designer en grafisch designer in de reclamesector werkt en dit combineert met lesgeven aan de gerenommeerde Miami Ad School. Onlangs richtte Moenen Curiator op. We legden ons oor te luisteren bij dit creatieve brein.

Dag Moenen, hoe gaat het met jou?

Geweldig.

Waar ben je tegenwoordig mee bezig?

Ik heb vorig jaar mijn job opgezegd om mijn eigen ding te doen. Wat begon als een zijproject is ondertussen uitgegroeid tot meer dan een fulltime job. “Bezig zijn” is een understatement.

Dat ‘zijproject’ is Curiator.com; een digitaal platform voor kunstliefhebbers om kunst te ontdekken en te verzamelen. Je kan het zien als een gigantische, collaboratieve, digitale kunstverzameling waaraan je je eigen favoriete werken kan toevoegen en nieuw werk kan ontdekken via andere gebruikers. Elk kunstwerk op Curiator werd toegevoegd door één van onze gebruikers. Door onze data te crowdsourcen zijn we in staat om met een relatief lage kost een enorme, exponentieel groeiende catalogus op te bouwen. Geef ons een paar jaar en Curiator zal de go-to place zijn om het werk te vinden van eender welke kunstenaar online.

We zijn ons momenteel aan het voorbereiden op een officiële launch, maar onze private beta draait al enkele maanden bij een duizendtal gebruikers. Ik heb Curiator gepresenteerd op TechCrunch Disrupt in September, en op enkele kleinere conferenties in Boston en New York. Reacties zijn voorlopig overweldigend positief en het engagement van de gebruikers is bijzonder veelbelovend. Een op tien bezoekers spendeert meer dan dertig minuten op de site. Qua gemiddelde tijd zitten we met elf minuten net achter Pinterest. Het komende jaar wordt bijzonder interessant.

Vanwaar het idee om Curiator op te richten? Werd je beïnvloed door de art scene in NY?

In 2009, toen er van Curiator nog geen sprake was, hebben mijn partner Tobias Boonstoppel en ik een klein miniproject gelanceerd. Het heette didyouwatchporn (dot com) en was een website die een slimme CSS hack gebruikte om te detecteren of er pornosites in je browser history zaten. Je kon een gemaskeerde URL naar je vrienden sturen en dan kreeg je een rapport terug met hun lijstje. Twee maanden na de launch hadden we meer dan een miljoen unieke bezoekers én mediacoverage overal ter wereld. Dat ging niet onopgemerkt natuurlijk; een jaar later hadden Firefox, Safari en Chrome het security lek gedicht. We hebben de site offline gehaald, maar ondertussen hadden we ontdekt dat we een bijzonder complementair team waren. Het leek ons dan ook geen slecht idee om onze krachten te bundelen voor een iets serieuzer project.

Een paar jaar later begon Tobias kunst te verzamelen. Als beginner vond hij de hele kunstwereld nogal intimiderend en wist hij niet goed waar te beginnen. Zijn eerste reflex was om naar de muren van zijn vrienden te kijken, maar die woonden over de hele wereld. Dus kwam hij op de proppen met het idee voor een platform waar je jouw kunstverzameling aan de wereld kan laten zien. In eerste instantie leek dat vergezocht. De aha-erlebnis kwam pas toen we beseften dat je het werk niet per sé hoeft te bezitten; dat je een digitale kunstverzameling kan aanleggen. Zo geschiedde.

Is het op termijn de bedoeling dat je via Curiator kunst kan kopen?

Dat is wel het plan, ja. Er moet een gezond business model achter zitten om dit op lange termijn te kunnen voortzetten. We willen niet zomaar een shoppingsite zijn. Dat is slechts bijzaak. We willen een platform zijn waar je de meest geweldige kunst terug vindt, een beetje zoals een digitaal museum. Van daaruit is het een natuurlijke stap om de mensen dan ook te zeggen waar ze het werk kunnen kopen als ze dat zouden willen.

Hoe leerde je jouw co-founder Tobias Boonstoppel kennen?

Een Belgische vriendin van me verhuisde naar New York en ik heb Tobias via haar leren kennen.

Wat is jouw rol bij Curiator? Welk werk doe jij?

Ik ben vormgever van opleiding en hoewel mijn job vandaag voor 95% uit coderen bestaat, zie ik mijzelf nog steeds als een designer. In plaats van Photoshop gebruik ik CSS en jQuery om een interactieve ervaring te ontwerpen.

Ik ben dan ook verantwoordelijk voor de hele front-end. Ik ontwerp sommige dingen eerst in Photoshop, en als het nodig is schets ik de UX flow uit op papier. Dan bouw ik de pagina’s en interactieve elementen in HTML, CSS, JavaScript met het jQuery framework. Alles dat je ziet en aanraakt is mijn werk.

Heb je plannen om investeerders aan te trekken?

We hebben het bewust zolang mogelijk gewacht met het aantrekken van investeerders. Zodra zij erbij betrokken zijn, heb je mensen in je nek ademen en moet je je verantwoorden. We gaan nog even wachten met investeerders zoeken tot na de launch. Ondertussen zijn we wel een klein startkapitaal aan het verzamelen van “friends and family” zoals dat heet, om onze launch te financieren.

Ben jij zelf bezig met kunst?

Zowel Tobias als ikzelf zijn uiteraard grote kunstliefhebbers, maar we komen niet uit de kunstsector. Ik heb grafische vormgeving aan Sint-Lukas gestudeerd en ook op mijn middelbare schaal heb ik vijf jaar lang een intensieve cursus kunstgeschiedenis gehad. Deze zijn beiden goed om je klassiekers te kennen. Maar al bij al doet deze kennis er niet zoveel toe. Dat is het hele doel van Curiator: het gaat niet om wat de ‘kunstsector’ bepaalt, het gaat om wat je zelf interessant vindt, en dat is voor iedereen anders.

Genoeg over Curiator, hoe gaat het in New York? Plannen om nog terug te keren naar België?

Ik loop niet graag voor op mijn stappen en het idee om ooit terug naar België te keren, windt me niet bepaald op. Ooit vertrek ik hier wel denk ik, maar dan zal het eerder naar elders zijn. Vrienden kan je overal maken, maar ik heb wel een grote familie die ik mis. Misschien dat ik dichterbij beland. London of Parijs lijken me wel leuk. Maar dat is voorlopig niet aan de orde.

Heb je een aantal woordjes raad voor beginnende Belgische creatieven?

Drie dingen.

Eerst en vooral: je success hangt voor 75% af van hoe hard je werkt. Ik heb een tijdje lesgegeven aan Miami Ad School en het viel mij op hoeveel studenten hun broek vegen aan hun opdrachten. Ik begrijp dat niet. You snooze, you lose. Limiteer je leven ook niet tot wat je moet doen op school. Werk aan je eigen projecten. Maak dingen. Dat is de enige manier dat je iets kan leren. Ik heb mijn eerste twee zomervakanties tijdens mijn studies op Sint-Lukas  vrijwillige stages bij twee reclamebureaus gedaan. Op dat moment vroeg ik me soms af of ik niet beter op vakantie was geweest. Maar die stages hebben me enerzijds laten beseffen dat reclame maken toch niet mijn ding was zodat ik gelukkig nog op tijd grafische vormgeving kon gaan studeren. Anderzijds heeft mij dat een netwerk opgeleverd dat mij toeliet om na mijn afstuderen meteen aan de slag te gaan als freelancer.

Ten tweede: luister naar je instinct. Je levensloop is uiteindelijk het gevolg van alle beslissingen die je tijdens je leven hebt genomen en gaat nemen. Je kan onmogelijk weten wat voor keuzes je in de toekomst moet maken en hoe jouw leven en de wereld er zal uitzien, dus het heeft geen zin om daar te hard over na te denken. Maar zolang je je beslissing neemt omdat ze juist aanvoelen, dan valt alles wel in de plooi.

Ten derde: eens je een job hebt, maak er een gewoonte van om geld opzij te zetten. Amerikanen zijn daar verschrikkelijk in. Ik ken veel mensen die van loon to loon leven, vaak nog geholpen door hun creditcard. Het gevolg daarvan is dat je vast zit aan een job en dat je een slaaf wordt van de maatschappij. Geld opzij zetten creëert een buffer zodat je je job kan opzeggen als deze je niet ligt of je een eigen bedrijf kan starten als de tijd daar rijp voor is.