Dit is het tweede artikel in de reeks waarin Fiona Mandos vertelt over haar avonturen in London. Ontdek in haar eerste artikel hoe Fiona in London terechtkwam.

Mijn leven lijkt soms een aaneenschakeling van uit de hand gelopen grappen. Ik heb het niet zo voor geplande moppen, meer voor contextuele humor.

Op zoek naar onderwerpen voor deze reeks, antwoordde een vriend dat hij wel eens zou willen weten of het moeilijker of gemakkelijker is om in Londen een eigen bedrijf te starten. Ik trok op onderzoek uit. Google bracht me met twee klikken naar een invulformulier.

Ik ben bang voor officiële invulformulieren. Ik ben een perfectionist en strever. Al die moeilijke vragen. Hoe kan ik daar ooit honderd op halen? Ze zijn met veel, de formulieren waar ik het einde nooit van haalde. Sorry internet.

Ik ben ook bang voor het zelfstandige statuut. Dat klinkt zo echt. En ook hier dat perfectionisme. Ik weet er zo weinig vanaf. Belastingen, verzekeringen, statuten. Hoe kan ik dat ooit juist doen? En als ik het fout doe, moet ik dan naar de gevangenis?

Een invulformulier over self employment. Paniek. Maar ik begon eraan. Je kent dat wel. Ik ga eens kijken hoever ik geraak. Ervan uitgaande dat je wel snel op een vraag of vereiste botst die ervoor zorgt dat het knopje ‘next’ weigert te hoveren.

Er was één vraag die ik echt niet snapte. Klonk wel belangrijk. Ik gokte. Hopende dat er geen gis-correctie is. En dan nog, het was niet for real, het was participerend onderzoek. Eén vraag vond ik grappig. Na de vraag of ik een UK resident was en of ik naar daar kwam vanuit een niet-Europees land, was de volgende logische vraag in dat rijtje of ik een ‘fisherman’ ben. En daarna gingen ze weer verder over mijn nationaliteit. Iedereen gelijk voor de wet, behalve vissers.
De vraag naar de naam van het bedrijf liet ik blank. Het was laat, niet voor echt en een merknaam is nogal een existentiële vraag voor iemand die daar beroepsmatig mee bezig is. Maar verder geen moeilijkheden. Geen vragen naar diploma bedrijfskunde, geen beloftes om startkapitaal te investeren, ik mocht kiezen of ik een btw-nummer wilde.

Plots had ik het einde gehaald. Ik had honderd op honderd. En een bedrijf zonder naam. Grappig. Mijn leven.

Ik ben nu een sole trader. Ik vind dat nogal eenzaam klinken. Wat eigenlijk niet zo is. Een sole trader kan gerust mensen in dienst nemen. Die sole betekent dat je alleen en volledig verantwoordelijk bent. Als het fout gaat, is mijn persoon verantwoordelijk. En ze mogen mijn persoonlijke rekening en bezittingen plunderen bij eventuele schadevergoedingen. Als je dus een bedrijf begint dat producten verkoopt waarbij kleine productiefouten tot grote rampen kunnen leiden, dan word je beter een Limited Company. Als je met meerdere mensen een bedrijf leidt dan ben je vanaf een bepaalde periode verplicht een partnership te vormen. Dit heeft volgens mij geen financiële voordelen of nadelen in vergelijking met gewoon twee sole traders. Het is meer een systeem om winsten en belastingen eerlijk te verdelen.

Een sole trader is niet verplicht een btw-nummer te hebben. Voor zover ik het snap, is dit handig als je diensten / producten aanbiedt aan mensen die ook geen btw-nummer hebben, vaak de eindconsument. Je kan je prijs lager houden. Als je vooral voor andere bedrijven werkt, is het soms net wel beter meteen btw geregistreerd te zijn. Vanaf je inkomsten hoger dan £79,000 per jaar zijn, is het van te moeten. Van startkapitaal of andere investeringen is er blijkbaar geen sprake. De eerste £9,440 is belastingvrij. Onder de £5,500 betaal ik geen sociale bijdragen.

Zolang ik niks doe, heb ik dus gewoon een bedrijf zonder naam en zonder kosten. Cool.

En dit leerde ik vandaag:

• Je kan in de UK dus op vijf minuten het zelfstandige statuut aanvragen.
• Er is geen onderscheid tussen zelfstandige in hoofdberoep of bijberoep.
• Je hoeft geen investering te doen.
• Het klinkt vrij eenvoudig een partnership op te richten.
• Je kan kiezen of je een BTW-nummer wil of niet zolang je minder dan £79,000 verdient.