De zonde van het bijberoep

‘Na zijn uren is hij ook actief’. Sinds jaar en dag een vaak gehoord verhaal bij menige Belg die – aanvullend op zijn hoofdberoep – de inkomsten tracht te maximaliseren. Sommigen onder hen zoeken hun toevlucht tot zwartwerk. Ik behoor niet tot bovengenoemde orde en registreer alles plichtbewust. Het voelt aan als balanceren op de koord van de idiotie.

Credits: Blake Suarez/
Credits: Blake Suarez

De ambiguïteit van de strijd tegen fraude in België.

Staatssecretaris John Crombez staat stilaan synoniem voor de bestrijding van de sociale en fiscale fraude in ons land. Het moet zowat de meest ondankbare taak ooit zijn, aangezien tal van factoren zijn queeste bemoeilijken:

  • De fiscale druk in België is enorm
  • Qua belasting op arbeid zijn we zelfs de slechtste leerling van Europa
  • Wat met multinationals die amper of geen belastingen betalen? Ga je hen wegjagen, wetende dat zij garant staan voor héél wat tewerkstelling? Jan Pieter De Nul haalde zeker zijn gram in zijn nu al legendarische speech, maar zal evenmin kunnen ontkennen dat de willekeur welig tiert op dat vlak.
  • Het is bovendien crisis, omstandigheden waarbij bepaalde mensen alle middelen aanwenden om toch maar uit die put te raken waarin sommigen tegen wil en dank beland zijn.

Dit referentiekader oogt niet bepaald gunstig in de strijd, but there is more.

De ridiculiteit van het bijberoep

Sinds de zomer van vorig jaar heb ik een eigen BTW nummer. Dat hoort zo in ons land als je via de officiële weg wil bijverdienen in bijberoep. In concreto geef ik al eens een training, schrijf ik blogs en geef presentaties over HR.

  • Nog voor je 1 eurocent verdiend hebt, dien je al een minimumbijdrage af te staan voor sociale bijdragen (voor het 1e kwartaal) alsook een bedrag voor de aanvraag van je BTW-nummer.
    Op slag ben je zo’n €200 armer.
    Nu dacht ik – correct me if I’m wrong – dat ik in hoofdberoep al een niet onaanzienlijk bedrag per maand afdroeg aan sociale bijdragen, maar dat volstaat dus niet. En mocht ik daardoor voor mezelf nog eens meer ‘sociale zekerheid’ inbouwen…
  • Je wordt ook nog eens belast op wat je zal verdienen, want je cumuleert inkomsten van hoofdberoep en bijberoep.
    De inkomsten van het bijberoep worden bij het algehele inkomen (hoofdberoep) gevoegd.
    Hogere belastbare inkomsten hebben hogere belastingtarieven tot gevolg. De belastingschalen zijn immers progressief: het percentage stijgt naargelang van het bedrag stijgt.
  • Als klap op de vuurpijl word je bv. ook nog belast op de plaats van je tewerkstelling.
    Naast de gewone gemeente- en provinciebelasting en alle andere beslommeringen rond de eigen woonplaats, heb je in bijberoep dus nogmaals de eer belast te worden op de vierkante meters waarvan je gebruik maakt.
    Ik gebruik voor mijn blogs/presentaties/lessen dus een stoel en een tafel in de woonkamer.
    In principe kom ik dus zeker toe met een kamer van 10m², al is dat geenszins voorzien op het bewuste formulier. Of ik nu gebruik maak van 50m² of 3m², ik moet en zal het minimum forfait betalen voor de locatie, waarop ik als particulier al alle lasten betaal.
    Ter info: bij de gemeentebelasting bedraagt dit minimumbedrag ongeveer €100, voor de provincie dien je €122,40 in te calculeren.

Werken in bijberoep staat m.a.w. garant voor een ‘dubbele’ belasting, dito sociale lasten én enkele leuke extra’s zoals de lasten op je woning die je uiteraard nog niet betaalde.

Kosten – baten?

Men voert duchtig strijd tegen fraudeurs en dat is een nobele zaak waar we enkel kunnen achter staan.
Niemand kan het goedkeuren dat bepaalde multinationals weinig tot helemaal géén belastingen betalen, terwijl ‘jan met de pet’ in Belgenland sinds jaar en dag zijn duit in het zakje doet. Een duit die aanleunt tegen de 50% van het bruto loon dat we binnenrijven.

Pure willekeur.

Het is evenwel evident dat men het voor organisaties fiscaal aantrekkelijk dient te maken, maar trek dat dan door naar beneden i.p.v dit ‘systeem’ te hanteren waar vele hard werkende schouders (ja, meneer De Nul, er zijn er nog) overbelast worden om het sociale vangnet (en een nog steeds té omvangrijk overheidsapparaat) staande te houden. Een vangnet dat trouwens op zijn beurt teveel misbruik toelaat door zgn. ‘profiteurs’, maar dat is een andere kwestie.

Onze generatie moet al alle registers opentrekken in de hoop ‘ooit’ een pensioen te kunnen genieten, in tegenstelling tot de oudere generaties die staatsschulden opbouwden dat het een lieve lust was. Zouden we het degenen die dan al eens ‘the extra mile’ willen afleggen, het niet iets makkelijker/aantrekkelijker kunnen maken?

Politici, plus est en vous.

Genoten van die artikel? Deel het met jouw netwerk!