‘Na zijn uren is hij ook actief’. Sinds jaar en dag een vaak gehoord verhaal bij menige Belg die – aanvullend op zijn hoofdberoep – de inkomsten tracht te maximaliseren. Sommigen onder hen zoeken hun toevlucht tot zwartwerk. Ik behoor niet tot bovengenoemde orde en registreer alles plichtbewust. Het voelt aan als balanceren op de koord van de idiotie.
De ambiguïteit van de strijd tegen fraude in België.
Staatssecretaris John Crombez staat stilaan synoniem voor de bestrijding van de sociale en fiscale fraude in ons land. Het moet zowat de meest ondankbare taak ooit zijn, aangezien tal van factoren zijn queeste bemoeilijken:
Dit referentiekader oogt niet bepaald gunstig in de strijd, but there is more.
De ridiculiteit van het bijberoep
Sinds de zomer van vorig jaar heb ik een eigen BTW nummer. Dat hoort zo in ons land als je via de officiële weg wil bijverdienen in bijberoep. In concreto geef ik al eens een training, schrijf ik blogs en geef presentaties over HR.
Werken in bijberoep staat m.a.w. garant voor een ‘dubbele’ belasting, dito sociale lasten én enkele leuke extra’s zoals de lasten op je woning die je uiteraard nog niet betaalde.
Kosten – baten?
Men voert duchtig strijd tegen fraudeurs en dat is een nobele zaak waar we enkel kunnen achter staan.
Niemand kan het goedkeuren dat bepaalde multinationals weinig tot helemaal géén belastingen betalen, terwijl ‘jan met de pet’ in Belgenland sinds jaar en dag zijn duit in het zakje doet. Een duit die aanleunt tegen de 50% van het bruto loon dat we binnenrijven.
Pure willekeur.
Het is evenwel evident dat men het voor organisaties fiscaal aantrekkelijk dient te maken, maar trek dat dan door naar beneden i.p.v dit ‘systeem’ te hanteren waar vele hard werkende schouders (ja, meneer De Nul, er zijn er nog) overbelast worden om het sociale vangnet (en een nog steeds té omvangrijk overheidsapparaat) staande te houden. Een vangnet dat trouwens op zijn beurt teveel misbruik toelaat door zgn. ‘profiteurs’, maar dat is een andere kwestie.
Onze generatie moet al alle registers opentrekken in de hoop ‘ooit’ een pensioen te kunnen genieten, in tegenstelling tot de oudere generaties die staatsschulden opbouwden dat het een lieve lust was. Zouden we het degenen die dan al eens ‘the extra mile’ willen afleggen, het niet iets makkelijker/aantrekkelijker kunnen maken?
Politici, plus est en vous.